Ho conosciuto il dolore [Greek translation]

Γνώρισα τον πόνο

(προσωπικά, εννοείται)

και με γνώρισε κι εκείνος:

είμαστε πάντα φίλοι,

κι εγώ δεν τον έχασα ποτέ,

αλλά ούτε κι εκείνος,

που νιώθει ξοφλημένος

εάν, έστω και μια μέρα μόνο,

δεν με δει ή δεν μ’ ακούσει.

Γνώρισα τον πόνο

και μου φάνηκε γελοίος,

όταν του δίνω αγκωνιές,

όταν του λέω κατάμουτρα:

«Ποιον πας να φοβερίσεις;»

Γνώρισα τον πόνο:

στο άρρωστο παιδί,

στο κορίτσι, χαμένο στον ορίζοντα,

στο στραγγαλισμένο όνειρο

στην αδιαφορία του κόσμου μπρος στην πείνα,

στη φτώχια, στη ζωή...

Τον γνώρισα σαν ληστή

κρυμμένο στη γωνιά, δειλό, με τη μορφή του καρκίνου.

Και Θεός να απουσιάζει,

και ορκιζόταν πως ήταν παρών, α! πώς ορκιζόταν ότι ήταν εκεί... και δεν ήταν.

Γνώρισα τον πόνο

και τον πήρα στις γροθιές με τραγούδια και λόγια

για να τον κάνω να τρέμει,

να το κάνω να κιτρινίσει από τον φόβο του,

να τον κάνω να επιστρέψει στη γωνιά του,

γεμάτο από γροθιές,

κατατροπωμένο, ζαλισμένο, ηττημένο...

τόσο ξεφτιλισμένο που με τον ήχο του γκονγκ

πετάχτηκε έξω από το ρινγκ και δεν ξαναεμφανίστηκε,

ποτέ πια δεν εμφανίστηκε.

Έπειτα τον έπιασα σ’ ένα μπαρ,

όπου δεν τον γνώριζε κανείς·

τον έπιασα και του είπα:

«Μαζί μου δεν μπορείς να τα βάλεις!»

Τον γνώρισα τον πόνο

και τον λυπήθηκα,

λυπήθηκα για τη μοναξιά του,

για τα δάχτυλά του σαν εκείνα της αράχνης,

για το ότι είναι καταδικασμένος να κάνει αυτή τη δουλειά,

για το ότι είναι καταδικασμένος στον δικό του πόνο.

Τον κοίταξα μες στα μάτια,

που είναι βάραθρα και θρύψαλα

από σπασμένα όνειρα: διακοπτόμενες ανάσες,

τελευταία αστέρια απελπισμένων εραστών.

«Θα σταθείς για λίγο;» τον ρώτησα

«Τελικά θα πάψεις να κρύβεσαι; Θέλεις να καθίσεις;

Άκουσέ με, έστω για μια φορά!! Άκουσέ με

... και μην πεις κουβέντα!

Έκανες τα πάντα

για να μου αφοπλίσεις τη ζωή

και δεν ξέρεις, δεν μπορείς να ξέρεις

ότι περνάς μπροστά μου σαν μια λεπτή σκιά ακράγγιχτη

που μόλις μ’ αγγίζει,

και δεν έχεις διεξόδους,

επειδή, για μια καρδιά που είναι μαθημένη να περιμένει,

έστω και για μια στιγμή,

τη συγκίνηση για τους φίλους που φεύγουν,

τα παιδιά που γεννιούνται,

τα όνειρα που τρέχουν στο παρόν μου,

εγώ είμαι ζωντανός

κι εσύ, πόνε μου,

δεν μετράς καθόλου.

Σε γνώρισα, πόνε, μια χειμωνιάτικη νύχτα,

μια από εκείνες τις νύχτες που μοιάζουν με τη μέρα,

αλλά ανάμεσα στα αόρατα και σβησμένα άστρα

εγώ είμαι ένας άνθρωπος... κι εσύ ένα τίποτα.

• Artist:Roberto Vecchioni
• Album:Io non appartengo più