Ὁ Κρητικός [ἀπόσπασμα τῆς φεγγαροντυμένης] [O̔ Kritikós [apospasma tis fengarondymenis]] [English translation]

XVII.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ἐκοίταα, κι ἤτανε μακριὰ ἀκόμη τ᾿ ἀκρογιάλι·

«ἀστροπελέκι μου καλό, γιὰ ξαναφέξε πάλι!».

Τρία ἀστροπελέκια ἐπέσανε, ἕνα ξοπίσω στ᾿ ἄλλο,

πολὺ κοντὰ στὴν κορασιά, μὲ βρόντημα μεγάλο·

τὰ πέλαγα στὴν ἀστραπὴ κι ὁ οὐρανὸς ἀντήχαν,

οἱ ἀκρογιαλιὲς καὶ τὰ βουνὰ μ᾿ ὅσες φωνὲς κι ἂν εἶχαν.

XIX.

Πιστέψετε π᾿ ὅ,τι θὰ πῶ εἶν᾿ ἀκριβὴ ἀλήθεια,

μὰ τὲς πολλὲς λαβωματιὲς ποὺ μὄφαγαν τὰ στήθια,

μὰ τοὺς συντρόφους πὄπεσαν στὴν Κρήτη πολεμώντας,

μὰ τὴν ψυχὴ ποὺ μ᾿ ἔκαψε τὸν κόσμο ἀπαρατώντας.

(Λάλησε, Σάλπιγγα, κι ἐγὼ τὸ σάβανο τινάζω,

καὶ σχίζω δρόμο καὶ τσ᾿ ἀχνοὺς ἀναστημένους κράζω:

«Μὴν εἴδετε τὴν ὀμορφιὰ ποὺ τὴν Κοιλάδα ἁγιάζει;

Πέστε, νὰ ἰδεῖτε τὸ καλὸ ἐσεῖς κι ὅ,τι σᾶς μοιάζει.

Καπνὸς δὲ μένει ἀπὸ τὴ γῆ· νιὸς οὐρανὸς ἐγίνη.

Σὰν πρῶτα ἐγὼ τὴν ἀγαπῶ καὶ θὰ κριθῶ μ᾿ αὐτήνη».

«Ψηλὰ τὴν εἴδαμε πρωί· τῆς τρέμαν τὰ λουλούδια,

στὴ θύρα τῆς Παράδεισος ποὺ ἐβγῆκε μὲ τραγούδια·

ἔψαλλε τὴν Ἀνάσταση χαροποιὰ ἡ φωνή της,

κι ἔδειχνεν ἀνυπομονιὰ γιὰ νὰ ῾μπει στὸ κορμί της·

ὁ Οὐρανὸς ὁλόκληρος ἀγρίκαε σαστισμένος,

τὸ κάψιμο ἀργοπόρουνε ὁ κόσμος ὁ ἀναμμένος·

καὶ τώρα ὀμπρὸς τὴν εἴδαμε· ὀγλήγορα σαλεύει·

ὅμως κοιτάζει ἐδῶ κι ἐκεῖ καὶ κάποιονε γυρεύει»).

XX.

Ἀκόμη έβάστουνε ἡ βροντή...

Κι ἡ θάλασσα, ποὺ σκίρτησε σὰν τὸ χοχλὸ ποὺ βράζει,

ἡσύχασε καὶ ἔγινε ὅλο ἡσυχία καὶ πάστρα,

σὰν περιβόλι εὐώδησε κι ἐδέχτηκε ὅλα τ᾿ ἄστρα·

κάτι κρυφὸ μυστήριο ἐστένεψε τὴ φύση

κάθε ὀμορφιὰ νὰ στολιστεῖ καὶ τὸ θυμὸ ν᾿ ἀφήσει.

Δὲν εἶν᾿ πνοὴ στὸν οὐρανό, στὴ θάλασσα, φυσώντας

οὔτε ὅσο κάνει στὸν ἀνθὸ ἡ μέλισσα περνώντας,

ὅμως κοντὰ στὴν κορασιά, ποὺ μ᾿ ἔσφιξε κι ἐχάρη,

ἐσειόνταν τ᾿ ὁλοστρόγγυλο καὶ λαγαρὸ φεγγάρι·

καὶ ξετυλίζει ὀγλήγορα κάτι ποὺ ἐκεῖθε βγαίνει,

κι ὀμπρός μου ἰδοὺ ποὺ βρέθηκε μία φεγγαροντυμένη.

Ἔτρεμε τὸ δροσάτο φῶς στὴ θεϊκιὰ θωριά της,

στὰ μάτια της τὰ ὁλόμαυρα καὶ στὰ χρυσὰ μαλλιά της.

XXI.

Ἐκοίταξε τ᾿ ἀστέρια, κι ἐκεῖνα ἀναγαλλιάσαν,

καὶ τὴν ἀχτινοβόλησαν καὶ δὲν τὴν ἐσκεπάσαν·

κι ἀπὸ τὸ πέλαο, ποὺ πατεῖ χωρὶς νὰ τὸ σουφρώνει,

κυπαρισσένιο ἀνάερα τ᾿ ἀνάστημα σηκώνει,

κι ἀνεῖ τσ᾿ ἀγκάλες μ᾿ ἔρωτα καὶ μὲ ταπεινοσύνη,

κι ἔδειξε πάσαν ὀμορφιὰ καὶ πάσαν καλοσύνη.

Τότε ἀπὸ φῶς μεσημερνὸ ἡ νύχτα πλημμυρίζει,

κι ἡ χτίσις ἔγινε ναὸς ποὺ ὁλοῦθε λαμπυρίζει.

Τέλος σ᾿ ἐμὲ ποὺ βρίσκομουν ὀμπρός της μὲς στὰ ῥεῖθρα,

καταπῶς στέκει στὸ Βοριὰ ἡ πετροκαλαμήθρα,

ὄχι στὴν κόρη, ἀλλὰ σ᾿ ἐμὲ τὴν κεφαλὴ της κλίνει·

τὴν κοίταζα ὁ βαριόμοιρος, μ᾿ ἐκοίταζε κι ἐκείνη.

Ἔλεγα πὼς τὴν εἶχα ἰδεῖ πολὺν καιρὸν ὀπίσω,

κὰν σὲ ναὸ ζωγραφιστὴ μὲ θαυμασμὸ περίσσο,

κάνε τὴν εἶχε ἐρωτικὰ ποιήσει ὁ λογισμός μου,

κὰν τ᾿ ὄνειρο, ὅταν μ᾿ ἔθρεφε τὸ γάλα τῆς μητρός μου·

ἤτανε μνήμη παλαιή, γλυκειὰ κι ἀστοχισμένη,

ποὺ ὀμπρός μου τώρα μ᾿ ὅλη της τὴ δύναμη προβαίνει.

[Σὰν τὸ νερὸ ποὺ τὸ θωρεῖ τὸ μάτι ν᾿ ἀναβρύζει

ξάφνου ὀχ τὰ βάθη τοῦ βουνοῦ, κι ὁ ἥλιος τὸ στολίζει.]

Βρύση ἔγινε τὸ μάτι μου κι ὀμπρὸς του δὲν ἐθώρα,

κι ἔχασα αὐτὸ τὸ θεϊκὸ πρόσωπο γιὰ πολληώρα,

γιατί ἄκουσα τὰ μάτια της μέσα στὰ σωθικά μου·

ἔτρεμαν καὶ δὲ μ᾿ ἄφηναν νὰ βγάλω τὴ μιλιά μου.

Ὅμως αὐτοὶ εἶναι θεοί, καὶ κατοικοῦν ἀπ᾿ ὅπου

βλέπουνε μὲς στὴν ἄβυσσο καὶ στὴν καρδιὰ τ᾿ ἀνθρώπου,

κι ἔνιωθα πὼς μοῦ διάβαζε καλύτερα τὸ νοῦ μου

πάρεξ ἂν ἤθελε τῆς πῶ μὲ θλίψη τοῦ χειλιοῦ μου:

………………………………………………………

«Τ᾿ ἀδέλφια μου τὰ δυνατὰ οἱ Τοῦρκοι μοῦ τ᾿ ἀδράξαν,

τὴν ἀδελφή μου ἀτίμησαν κι ἀμέσως τὴν ἐσφάξαν,

τὸ γέροντα τὸν κύρη μου ἐκάψανε τὸ βράδυ

καὶ τὴν αὐγή μοῦ ρίξανε τὴ μάνα στὸ πηγάδι.

Στὴν Κρήτη..............

Μακριὰ ῾πὸ κεῖθ᾿ ἐγιόμισα τὲς φοῦχτες μου κι ἐβγῆκα.

Βόηθα, Θεά, τὸ τρυφερὸ κλωνάρι μόνο νά ῾χω·

σὲ γκρεμὸ κρέμουμαι βαθύ, κι αὐτὸ βαστῶ μονάχο».

XXII.

Ἐχαμογέλασε γλυκὰ στὸν πόνο τῆς ψυχῆς μου,

κι ἐδάκρυσαν τὰ μάτια της κι ἐμοιάζαν τῆς καλῆς μου.

Ἑχάθη, ἀλί μου, ἀλλ᾿ ἄκουσα τοῦ δάκρυου της ραντίδα

στὸ χέρι, πού ῾χα σηκωτὸ μόλις ἐγὼ τὴν εἶδα. —

Ἐγὼ ἀπὸ κείνη τὴ στιγμὴ δὲν ἔχω πλιὰ τὸ χέρι,

π᾿ ἀγνάντευεν Ἀγαρηνὸ κι ἐγύρευε μαχαίρι·

χαρὰ δὲν τοῦ ῾ναι ὁ πόλεμος· τ᾿ ἁπλώνω τοῦ διαβάτη

ψωμοζητώντας, κι ἔρχεται μὲ δακρυσμένο μάτι·

κι ὅταν χορτάτα δυστυχιὰ τὰ μάτια μου ζαλεύουν,

ἀργά, κι ὀνείρατα σκληρὰ τὴν ξαναζωντανεύουν,

καὶ μέσα στ᾿ ἄγριο πέλαγο τ᾿ ἀστροπελέκι σκάει,

κι ἡ θάλασσα νὰ καταπιεῖ τὴν κόρη ἀναζητάει,

ξυπνῶ φρενίτης, κάθομαι, κι ὁ νοῦς μου κινδυνεύει,

καὶ βάνω τὴν παλάμη μου, κι ἀμέσως γαληνεύει. —

Καὶ τὰ νερά ῾σχιζα μ᾿ αὐτό, τὰ μυριομυρωδάτα,

μὲ δύναμη ποὺ δὲν εἶχα μήτε στὰ πρῶτα νιάτα,

μήτε ὅταν ἐκροτούσαμε, πετώντας τὰ θηκάρια,

μάχη στενὴ μὲ τοὺς πολλοὺς ὀλίγα παλληκάρια,

μήτε ὅταν τὸν μπομπο-Ἰσοὺφ καὶ τσ᾿ ἄλλους δύο βαροῦσα

σύρριζα στὴ Λαβύρινθο π᾿ ἀλαίμαργα πατοῦσα.

Στὸ πλέξιμο τὸ δυνατὸ ὁ χτύπος τῆς καρδιᾶς μου

(κι αὐτό μοῦ τ᾿ αὔξαιν᾿,) ἔκρουζε στὴν πλεύρα τῆς κυρᾶς μου.

Ἄλλὰ τὸ πλέξιμ᾿ ἄργουνε, καὶ μοῦ τ᾿ ἀποκοιμοῦσε,

ἠχός, γλυκύτατος ἠχός, ὁποῦ μὲ προβοδοῦσε.

Δὲν εἶναι κορασιᾶς φωνὴ στὰ δάση ποὺ φουντώνουν,

καὶ βγαίνει τ᾿ ἄστρο τοῦ βραδιοῦ καὶ τὰ νερὰ θολώνουν,

καὶ τὸν κρυφό της ἔρωτα τῆς βρύσης τραγουδάει,

τοῦ δέντρου καὶ τοῦ λουλουδιοῦ ποὺ ἀνοίγει καὶ λυγάει.

Δὲν εἶν᾿ ἀηδόνι, κρητικὸ ποὺ σέρνει, τὴ λαλιά του

σὲ ψηλοὺς βράχους κι ἄγριους ὅπ᾿ ἔχει τὴ φωλιά του,

κι ἀντιβουΐζει ὁλονυχτὶς ἀπὸ πολλὴ γλυκάδα

ἡ θάλασσα πολὺ μακριά, πολὺ μακριὰ ἡ πεδιάδα,

ὥστε ποὺ πρόβαλε ἡ Αὐγὴ καὶ ἔλιωσαν τ᾿ ἀστέρια,

κι ἀκούει κι αὐτὴ καὶ πέφτουν της τὰ ρόδα ἀπὸ τὰ χέρια.

Δὲν εἶν᾿ φιαμπόλι τὸ γλυκὸ ὁποὺ τ᾿ ἀγρίκαα μόνος

στὸν Ψηλορείτη ὅπου συχνὰ μ᾿ ἐτράβουνεν ὁ πόνος,

κι ἔβλεπα τ᾿ ἄστρο τ᾿ οὐρανοῦ μεσουρανὶς νὰ λάμπει

καὶ τοῦ γελοῦσαν τὰ βουνά, τὰ πέλαγα κι οἱ κάμποι·

κι ἐτάραζε τὰ σπλάχνα μου ἐλευθεριᾶς ἐλπίδα

κι ἐφώναζα: «ὢ θεϊκιὰ κι ὅλη αἵματα Πατρίδα»

κι ἅπλωνα κλαίοντας κατ᾿ αὐτὴ τὰ χέρια μὲ καμάρι·

καλή ῾ν᾿ ἡ μαύρη πέτρα της καὶ τὸ ξερὸ χορτάρι.

Λαλούμενο, πουλί, φωνή, δὲν εἶναι νὰ ταιριάζει,

ἴσως δὲ σώζεται στὴ γῆ ἦχος ποὺ νὰ τοῦ μοιάζει·

δὲν εἶναι λόγια· ἦχος λεπτός...

δὲν ἤθελε τὸν ξαναπεῖ ὁ ἀντίλαλος κοντά του.

Ἂν εἶν᾿ δὲν ἤξερα κοντά, ἂν ἔρχονται ἀπὸ πέρα·

σὰν τοῦ Μαϊοῦ τὲς εὐωδιὲς γιομίζαν τὸν ἀέρα,

γλυκύτατοι, ἀνεκδιήγητοι...

μόλις εἶν᾿ ἔτσι δυνατὸς ὁ Ἔρωτας καὶ ὁ Χάρος.

Μ᾿ ἄδραχνεν ὅλη τὴν ψυχή, καὶ νά ῾μπει δὲν ἠμπόρει

ὁ οὐρανὸς κι ἡ θάλασσα, κι ἡ ἀκρογιαλιά, κι ἡ κόρη·

μὲ ἄδραχνε, καὶ μ᾿ ἔκανε συχνὰ ν᾿ ἀναζητήσω

τὴ σάρκα μου νὰ χωριστῶ γιὰ νὰ τὸν ἀκλουθήσω.

Ἔπαψε τέλος κι ἄδειασεν ἡ φύσις κι ἡ ψυχή μου,

ποὺ ἐστέναξε κι ἐγιόμισεν εὐθὺς ὀχ τὴν καλή μου·

καὶ τέλος φθάνω στὸ γιαλὸ τὴν ἀρραβωνιασμένη,

τὴν ἀπιθώνω μὲ χαρά, κι ἤτανε πεθαμένη.

• Artist:Dionysios Solomos