Źródło [English translation]

Płynie rzeka wąwozem jak dnem koleiny, która sama siebie żłobiła,

Rosną ściany wąwozu, z obu stron coraz wyżej, tam na górze są ponoć równiny;

I im więcej tej wody, tym się głębiej potoczy,

Sama biorąc na siebie cień zboczy…

Piach spod nurtu ucieka, nurt po piachu się wije, własna w czeluść ciągnie go siła;

Ale jest ciągle rzeka na dnie tej rozpadliny, jest i będzie, będzie jak była –

Bo źródło

Bo źródło

Wciąż bije.

A na ścianach wysokich pasy barw i wyżłobień, tej rzeki historia, tych brzegów –

Cienie drzew powalonych, ślady głazów rozmytych, muł zgarnięty pod siebie – wbrew sobie.

A hen, w dole blask nikły ciągle ziemię rozcina,

Ziemia nad nim się zrastać zaczyna…

Z obu stron żwir i glina, by zatrzymać go w biegu, woda syczy i wchłania, lecz żyje;

I zakręca, omija, wsiąka, wspina się, pieni, ale płynie, wciąż płynie wbrew brzegom –

Bo źródło

Bo źródło

Wciąż bije.

I są miejsca, gdzie w szlamie woda niemal zastygła pod kożuchem brudnej zieleni;

Tam ślad, prędzej niż ten, kto zostawił go, znika – niewidoczne bagienne są sidła.

Ale źródło wciąż bije, tłoczy puls między stoki,

Więc jest nurt, choć ukryty dla oka!

Nieba prawie nie widać, czeluść chłodna i ciemna,

Niech się sypią lawiny kamieni!

I niech łączą się zbocza bezlitosnych wąwozów,

Bo cóż drąży kształt przyszłych przestrzeni

Jak nie rzeka podziemna?

Groty w skałach wypłucze,

Żyły złote odkryje –

Bo źródło

Bo źródło

Wciąż bije.

• Artist:Jacek Kaczmarski