ΑΦΕΣΟΥ ΚΑΙ ΧΑΣΕ [AFESOU KAI KHASE] lyrics

Ο αέρας μυρίζει μπαρούτι,

δρόμοι άδειοι τη νύχτα τούτη.

Υπερήφανοι, χαμένοι,

γελαστοί και γελασμένοι.

Όσοι ήρθαν στη γιορτή

τώρα τραγουδούν μαζί,

τα παιδιά πια δεν τα μέλλει

το αύριο τι θα τους φέρει!

Την αμαρτία σου απόψε στη συγχωρώ,

μα στο μυαλό μου κακές σκέψεις έχουν στήσει χορό.

Δεν έχω χώρο στο χαρτί μου να γράψω

κάτι να τις κερδίζει όσο κι αν προσπαθώ.

Κι αυτό είναι το τελευταίο μου φύλλο,

σαν το τετράδιο τον τελευταίο μου φίλο,

σαν το τελευταιο μου μισοάδειο στυλό.

Οι τύψεις μου 'χουν μελανιάσει το μυαλό, μα εγώ

απόψε γράφω την πιο ένδοξη ήττα,

απόψε λέω όσα ποτέ μου δεν είπα,

απόψε χαίρομαι που έχασα πρώτος,

απόψε πέρασα καλύτερα μόνος...

Και δε με λες καλά τελευταία,

τι φταίει όμως δεν έχω ιδέα...

Οι σκελετοί βγαίνουν το βράδυ απ' τη ντουλάπα μου

και λέω "πάλι καλά, χρειαζόμουνα την παρέα!"

Πέφτει στο χώμα το αίμα,

μα απόψε κανενός η ευχή δε θα βγει.

Όπως και πέρυσι δεν είναι η χρονιά μου,

σε έκλεισα στην καρδιά μου,

μα ήσουν κλειστοφοβική.

Εγώ έχω μάθει πια να χάνω

και τ' απολαμβάνω.

Οι φόβοι μου φορέσαν άσπρα σκεπάσματα

και γίναν φαντάσματα

που ψάχνουν για τον νικητή!

Αφέσου και χάσε!

Είδες τους το 'πα και έγινε σύνθημα,

είδα στα μάτια τους την αλλαγή.

Είδα τον κόσμο να γίνεται όμορφος,

ξέπλυνε τις αμαρτίες η βροχή.

Γιατί ειν' εντάξει να μην είσαι νταξει,

γιατί δεν ήρθαμε για να κερδίσουμε,

μα για να πολεμήσουμε και καθε μέρα που

αναπνέουμε είναι μια νίκη μικρή.

Δεν θα σε βγάλω εγώ απ' την κόλαση,

θα βγάλω την κόλαση από μέσα σου, όμως.

Ξέρω πως είναι να περπατάς

και να ανθίζει αγκάθια ο δρόμος.

Και το τσιμέντο απόψε μιλά

για τη θηλιά που μου 'χα πλέξει,

αλλά προτίμησα να την τυλίξω στο λαιμό του βασιλιά.

Τι περιμένουν να γίνουμε, πες μου;

Το γράφω για όσους δε νιώθουν καλά,

το αφιερώνω στο Σχίσμα,

στα χαμένα παιδιά που ξέρουν την πίκρα.

Ξέρουν, τους είπα,

όσο υπάρχουμε εμείς υπάρχει ελπίδα.

Ξέρουν, τους είπα,

η λέξη νίκη δεν γράφεται χωρίς ήττα.

Σημείωση συντάκτη, σχεδόν τα καταφέραμε

και ας μην είναι αρκετά αυτά που φέραμε.

Δεν είμαστε αυτοί που θέλατε, το ξέρουμε,

μα δε ζητάμε συγγνώμη που διαφέρουμε!

Κι όταν πονάω, τραγουδάω

"Όσο κάτω και να πάω, ποτέ κάτω δεν κοιτάω"

Είπα... είπα...

Κι όταν πονάω, τραγουδάω

"Όσο κάτω και να πάω, ποτέ κάτω δεν κοιτάω"

Και!

Και δε με λες καλά τελευταία,

τι φταίει όμως δεν έχω ιδέα...

Οι σκελετοί βγαίνουν το βράδυ απ' τη ντουλάπα μου

και λέω "πάλι καλά, χρειαζόμουνα την παρέα!"

Πέφτει στο χώμα το αίμα,

μα απόψε κανενός η ευχή δε θα βγει.

Όπως και πέρυσι δεν είναι η χρονιά μου,

σε έκλεισα στην καρδιά μου,

μα ήσουν κλειστοφοβική.

Εγώ έχω μάθει πια να χάνω

και τ' απολαμβάνω.

Οι φόβοι μου φορέσαν άσπρα σκεπάσματα

και γίναν φαντάσματα

που ψάχνουν για τον νικητή!

Αφέσου και χάσε!

Κι είμαι στο κέντρο του μυαλού σου,

να τρομάζω τα κοράκια που είναι οι φόβοι σου,

σα να 'μαι σκιάχτρο...

Για κάθε μέρα που βάφεις τον ουρανό που 'χεις μέσα σου μαύρο.

Για καθε ανεπίστρεπτη στιγμή που καθρεφτίζει η βροχή.

Θα σε προσέχω,

σα σιωπηλή προσευχή...

Πες ψιθυριστά το στιχο και θα 'μαι εκει.

• Artist:Solmeister
• Album:Το Χάρτινο Βασίλειο